Topola biała obw 10-12

Opis:

Wyniosłe drzewo o szerokiej, zaokrąglonej koronie, osiągające wysokość do 40 m. Liście 3-5-klapowane, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu pokryte białym kutnerem. Kora szarawobiała, z wiekiem ciemnieje i staje się grubo spękana.

Charakterystyka:

Topola biała (Populus alba) to jedno z najwyższych drzew w Polsce, osiągające wysokość do 40 m. Charakteryzuje się szeroką, zaokrągloną koroną i licznymi odrostami korzeniowymi. Kora młodych drzew jest gładka, szarawobiała lub zielonkawoszara, z wiekiem staje się ciemnoszara i grubo spękana. Młode pędy, pąki i liście są pokryte białym, filcowatym kutnerem. Liście na długopędach są 3-5-klapowane, z wierzchu ciemnozielone i błyszczące, od spodu pokryte białym kutnerem. Liście na krótkopędach są mniejsze, eliptycznojajowate, brzegiem palisto, tępo ząbkowane, szybko tracące kutner. Kwiaty pojawiają się przed rozwojem liści, w marcu lub kwietniu. Gatunek jest dwupienny, z kwiatostanami męskimi w postaci grubych kotek oraz żeńskimi w postaci smuklejszych kotek. Owoce to torebki zawierające drobne nasiona pokryte białym puchem, dojrzewające w maju. Topola biała jest gatunkiem światłolubnym, preferującym gleby świeże do wilgotnych, eutroficzne i zasadowe. Występuje w nadrzecznych łęgach topolowych oraz pojedynczo w łęgach jesionowo-wiązowych. Jest odpornym na wiatry drzewem, dobrze znoszącym dłuższe zalewy. W Polsce jest pospolita na całym obszarze, szczególnie na terenach nadrzecznych. Drewno topoli białej jest lekkie, miękkie i nietrwałe, wykorzystywane głównie w przemyśle papierniczym, do produkcji palet i skrzynek oraz jako opał. Ze względu na szybki wzrost i dekoracyjność jest często sadzona w parkach i miejskich ogrodach. Należy jednak unikać sadzenia żeńskich okazów w miastach ze względu na zaśmiecanie otoczenia puchem nasiennym.